Usługi i cennik

Zawroty głowy

Zawroty głowy – przyczyny i leczenie w Krakowie

Zawroty głowy są częstym objawem występującym u ludzi dorosłych.

Zawroty głowy dzielimy zwykle na towarzyszące chorobom ośrodkowego układu nerwowego oraz obwodowego układu nerwowego. Zawroty głowy charakteryzuje różnorodność przyczyn, a ich diagnostyka wymaga dużego doświadczenia klinicznego.

Jednym z częstych typów zawrotów głowy są łagodne napadowe położeniowe zawroty głowy. Charakteryzują się nawracającymi, przemijającymi zawrotami głowy, pojawiającymi się przy ruchach głowy w pozycji leżącej lub stojącej.

Test Hallpike’a-oczopląs występuje po kilku sekundach, trwa 1 min. W przypadku powtórzenia próby wyczerpuje się.

Zaburzenia pamięci

Leczenie zaburzenia pamięci

Pamięć jest  czynnością poznawczą umożliwiającą chwilowe lub trwałe zachowanie , przechowywanie i odtwarzanie informacji. Istnieje wiele różnych form pamięci.

W procesach chorobowych różne rodzaje pamięci są bardziej lub mniej dotknięte zburzeniami, co może  powodować  dużą różnorodność objawów u pacjentów z zaburzeniami pamięci. W  zależności od etiologii zaburzeń pamięci inne są przyczyny uszkodzenia komórek nerwowych. Każdemu z nas zdarza się czasami zapomnieć, czy zamknęliśmy drzwi lub gdzie pozostawiliśmy np. klucze. Najczęściej są to zdarzenia sporadyczne,  a po przeanalizowaniu odtwarzamy, czy daną  czynność wykonaliśmy , lub gdzie zostawiliśmy dany przedmiot. Natomiast osoby z zaburzeniami pamięci nie są w stanie odtworzyć wcześniejszych zdarzeń.

W miarę upływu lat nasz umysł  również działa nieco wolniej, musimy mieć więcej czasu, aby zrozumieć i zapamiętać docierające do nas informacje. Mamy wówczas do czynienia  z łagodnymi zaburzeniami  funkcji poznawczych. Wówczas  problemy z zapamiętywaniem i odtworzeniem różnych wiadomości są większe niż w populacji rówieśników, ale nie powodują istotnych zaburzeń w codziennym życiu. U części osób z tego typu zaburzeniami rozwija się później otępienie, jest to najcięższy stopnień zaburzeń pamięci.

Zaburzenia pamięci to zespół objawów, zwykle przewlekłych czy postępujących, charakteryzujący się licznymi zaburzeniami wyższych funkcji mózgu. Są to zaburzenia w zakresie więcej niż jednej czynności poznawczej, takiej jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność do uczenia się, mowa czy wykonywanie złożonych czynności ruchowych. Upośledzenie czynności poznawczych jest tak znaczne, że powoduje istotne zaburzenia w wykonywaniu pracy zawodowej, a także w codziennych czynnościach domowych. Początkowo zaburzenia dotyczą bardziej złożonych funkcji, w późniejszym etapie dotyczą funkcjonowania w życiu codziennym.

Otępienie występuje u 1% populacji ogólnej, w większości u pacjentów po 60. roku życia. Odsetek rozpowszechnienia demencji wzrasta z wiekiem, w grupie po 65. roku życia szacuje się na 5-7%, po 85. roku życia na 40%.

Najczęstszą przyczyną otępienia jest choroba Alzheimera, otępienie naczyniopochodne, otępienie z ciałami Lewy’ego, otępienia czołowo-skroniowe i otępienie mieszane, które jest otępieniem naczyniowym i alzheimerowskim.

Ważną grupą są tak zwane otępienia warunkowo odwracalne. Wczesne wykrycie przyczyny i podjęcie właściwego leczenia może doprowadzić do ustąpienia objawów lub zahamowania postępu choroby. Otępienia warunkowo odwracalne stanowią one tylko kilka procent wszystkich przypadków otępienia. Do możliwych przyczyn potencjalnie odwracalnych zaburzeń funkcji poznawczych należą:

• choroby metaboliczne,
• niedobory witamin (B1, B12),
• infekcje układu nerwowego wywołane przez bakterie lub wirusy (w tym HIV).

Mogą je także wywoływać choroby mózgu, takie jak guzy, ropnie, krwiaki podtwardówkowe, wodogłowie, w przypadku których skuteczne leczenie neurochirurgiczne może spowodować zmniejszenie lub ustąpienie objawów. Wśród potencjalnie odwracalnych zaburzeń pamięci są także działania niepożądane leków, po odstawieniu których można uzyskać poprawę (do grupy takich leków należą leki psychotropowe, przeciwdrgawkowe, niektóre leki stosowane w leczeniu). Przyczyną zaburzeń pamięci może też być działanie toksyn, takich jak alkohol, metale ciężkie pestycydy czy rozpuszczalniki.

Osoba, u której pojawiają się zaburzenia pamięci, wymaga konsultacji lekarskiej. Na ogół nie stawia się pewnego rozpoznania otępienia na podstawie jednorazowego badania. Należy dążyć do ustalenia rozpoznania we wczesnym okresie zaburzeń pamięci i do wykrycia przyczyn tego procesu, co pozwala na wprowadzenia odpowiedniego leczenia, które może spowolnić proces utraty pamięci.

Zespoły bólowe kręgosłupa

Leczenie bólu kręgosłupa w Krakowie

Bóle spowodowane chorobami kręgosłupa są jedną z najczęstszych przyczyn wizyt u lekarza pacjentów powyżej 30. roku życia. Bóle szyi, karku, grzbietu i krzyża są objawem, który może wystąpić w przebiegu różnych chorób. Dlatego tak ważne jest dokładne zebranie wywiadu, zbadanie pacjenta oraz wykonanie badań.

Stanami, które mogą powodować bóle kręgosłupa, mogą być:

• choroby zwyrodnieniowo-dyskopatyczne prowadzące do zmian w obrębie jądra miażdżystego i w stawach międzykręgowych,
• urazy, np. złamania,
• choroby metaboliczne (np. osteoporoza, nadczynność tarczycy),
• guzy pierwotne lub przerzutowe,
• procesy infekcyjne w obrębie krążka międzykręgowego lub trzonu,
• procesy zapalne kręgosłupa,
• choroby naczyniowe.

Stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane

Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex – SM) jest przewlekłą i postępującą chorobą demielinizacyjną ośrodkowego układu nerwowego, występującą głównie u młodych dorosłych. Istotą choroby jest wieloogniskowe (rozsiane) uszkodzenie mózgu i rdzenia kręgowego polegające na zaniku osłonek mielinowych włókien nerwowych (demielinizacja), które powoduje występowanie zróżnicowanych objawów neurologicznych w postaci rzutów i/lub powolnego postępu choroby. Stopień nasilenia objawów i dynamika rozwoju stwardnienia rozsianego są różne, a przebieg kliniczny bardzo indywidualny.

Stwardnienie rozsiane może wystąpić w każdym wieku, jednak najczęściej ujawnia się między 20. a 40. rokiem życia. Dwukrotnie częściej chorują na nie kobiety niż mężczyźni.

Przyczyna choroby nie jest znana, a patologia tej choroby może być związana z nieprawidłowym funkcjonowaniem układu odpornościowego, a także z procesami neurodegeneracyjnymi.

Aktualnie w leczeniu choroby obserwujemy ogromny postęp, co sprawia, że kiedyś nieuleczalna choroba dziś może być kontrolowana.

Choroba Parkinsona

Choroba Parkinsona

W chorobie Parkinsona istotą procesu patologicznego jest zwyrodnienie i zanik neuronów produkujących dopaminę, zlokalizowanych w tzw. istocie czarnej śródmózgowia. Rozwój procesu patologicznego w chorobie Parkinsona trwa wiele lat i został podzielony na kilka stadiów.

Przyczyna neurodegeneracji w chorobie Parkinsona jak dotąd nie została dokładnie poznana. Obecnie dominuje teoria o jej wieloczynnikowej etiologii. W chorobie Parkinsona objawy ruchowe zaczynają się zwykle po jednej stronie ciała i dotyczą początkowo tylko jednej kończyny (ręki lub nogi), stopniowo obejmując drugą kończynę po tej samej stronie, a po kilku lub kilkunastu latach choroby – również przeciwną stronę ciała.

Najbardziej charakterystycznym symptomem jest drżenie ręki, często rozpoczynające się od kciuka. Jest to tzw. drżenie spoczynkowe. Kończyna staje się sztywna, cięższa i spowolniała. Chory ma trudności w wykonywaniu precyzyjnych i szybkich ruchów. Spowolnienie ruchowe jest objawem choroby, który jest niezbędny do postawienia rozpoznania.

Ograniczenie ruchu mięśni kończyn, twarzy i strun głosowych prowadzi do zmiany charakteru pisma (mikrografią), zmiany wyrazu twarzy (hipomimią) i monotonnej, pozbawionej intonacji mowy.

Wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych doprowadza do pochylenia sylwetki ciała ku przodowi. Chory porusza się drobnymi kroczkami, a balansowanie rąk przy chodzenia ulega ograniczeniu lub zanika. Dochodzi do zaburzeń odruchów postawnych, prowadzących do upadków.

Do najważniejszych objawów dodatkowych należą zaburzenia węchu, zaparcia, zaburzenia połykania i opróżniania żołądka, ślinotok, łojotok hipotonia ortostatyczna, zaburzenia rytmu serca, zaburzenia mikcji i czynności seksualnych, zaburzenia termoregulacji, zespoły bólowe, zaburzenia funkcji poznawczych, zaburzenia depresyjne, stany lękowe, zaburzenia psychotyczne, zaburzenia snu.

Leczenie polega przede wszystkim na uzupełnianiu niedoboru dopaminy w układzie nerwowym poprzez podawanie lewodopy – substancji, która ulega w mózgu przemianie do dopaminy, lub też tzw. agonistów dopaminy (np. ropinirol pramipeksol, rotygotyna). W terapii wykorzystuje się również substancje wpływające na inne receptory w ośrodkowym układzie nerwowym (np. amantadyna, selegilina, rasagilina, biperiden). Należy również pamiętać o rehabilitacji, która jest tak samo istotna jak leki.

Udar mózgu – opieka poudarowa, diagnostyka i zapobieganie

Udar mózgu

Udar mózgu to bardzo ważny problem społeczny z uwagi na nadal wysokie ryzyko niesprawności oraz zgonu. WUdar mózgu występuje w Polsce średnio co 8 minut, zapadalnośćna niego wynosi w Polsce 175 na 100 tys. mężczyzn i 125 na 100 tys. kobiet.

Udar mózgu oznacza naczyniową chorobę ośrodkowego układu nerwowego o nagłym początku i obejmuje:

• udar niedokrwienny (87% wszystkich przypadków udaru),
• samoistny krwotok śródmózgowy (10%),
• krwotok podpajęczynówkowy(<3%),
• zakrzepicę żył i zatok żylnych mózgu (<1%).

Udar niedokrwienny mózgu typowo rozpoczyna się nagle w ciągu kilku sekund. Objawy wynikają z gwałtownego zmniejszenia lub zablokowania przepływu krwi w tętnicy wewnątrzczaszkowej.

W przypadku ostrej fazy udaru niedokrwiennego mózgu w każdej minucie dochodzi do nieodwracalnego uszkodzenia prawie 2 milionów neuronów, 14 miliardów synaps oraz 12 kilometrów zmielinizowanych włókien nerwowych.

Dlatego aktualne jest określenie: “strata czasu to strata mózgu”. Obecnie kładzie się duży nacisk na sprawne postępowanie z chorym na udar mózgu i wdrożenie leczenia przyczynowego (tromboliza i /lub trombektomia). Celem leczenia przyczynowego udaru niedokrwiennego mózgu jest uzyskanie reperfuzji poprzez przywrócenie przepływu krwi przez zamkniętą tętnicę wewnątrzczaszkową w tzw. oknie terapeutycznym. Zalecaną metodą terapii przyczynowej jest dożylne leczenie trombolityczne, które powinno zostać wdrożone jak najszybciej po rozpoznaniu udaru niedokrwiennego mózgu po wykluczeniu przeciwskazań. Okno terapeutyczne wynosi maksymalnie 4,5 godziny od momentu wystąpienia objawów.

Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia kolejnego incydentu naczyniowo-mózgowego, celowe jest zastosowanie profilaktyki wtórnej udaru mózgu. Modyfikujemy czynniki ryzyka. Stosujemy leczenie właściwe dla danej etiologii udaru. Postępowanie profilaktyczne powinno zostać wdrożone jak najszybciej od wystąpienia niedokrwienia mózgu.

Bardzo istotna jest rehabilitacja poudarowa, zadbanie o odpowiednie żywienie (zwłaszcza w przypadku pacjentów z zaburzeniami połykania).

Padaczka

Padaczka

Padaczka jest jedną z najczęstszych chorób układu nerwowego. Ocenia się, że na padaczkę choruje do 1% ludzi .W Polsce jest ok. 400 tys. przypadków, na świecie 60-70 mln.

Padaczka jest przewlekłą chorobą mózgu, polegającą na występowaniu powtarzających się napadów padaczkowych, które są wyrazem przejściowych zaburzeń czynności bioelektrycznej mózgu.

Z reguły rozpoznajemy padaczkę, gdy u chorego wystąpiły co najmniej dwa niesprowokowane napady padaczkowe. U kilku procent osób może wystąpić jeden napad padaczkowy w życiu. Napad padaczkowy może być sprowokowany przez wysoką temperaturę (np. drgawki gorączkowe u dzieci), alkohol, nieprawidłowe stężenie cukru we krwi, uraz głowy. Objawem padaczki są pojawiające się z różną częstością napady padaczkowe. W zależności od tego, w jakim obszarze mózgu występują nieprawidłowe wyładowania bioelektryczne, napad padaczkowy może się różnie objawiać.

Padaczka jest zazwyczaj utożsamiana z drgawkami, czyli tak zwanym napadem grand mal (toniczno-kloniczym). Napady padaczkowe mogą mieć  również postać tak zwanych napadów mioklonicznych lub występować pod postacią zaburzeń świadomości. Różnorodna manifestacja napadów padaczkowych przyczynia się do trudności w rozpoznaniu padaczki.

W rozpoznaniu padaczki decydującą rolę odgrywa wywiad.

Podstawowym badaniem wykonywanym w przypadku podejrzenia padaczki jest badanie elektroencefalograficzne (EEG). Polega ono na rejestracji czynności bioelektrycznej mózgu w postaci fal. Jest to badanie nieinwazyjne, bezbolesne i bezpieczne dla pacjenta.

Aby ustalić diagnozę, wykonywane są badania neuroobrazowe. O tym, jakie badania są potrzebne, decyduje neurolog.

Najczęstszym sposobem leczenia padaczki jest podawanie leków przeciwpadaczkowych. U około 2/3 chorych po zastosowaniu odpowiednio dobranego leku można uzyskać całkowite ustąpienie napadów padaczkowych, a u 1/5 chorych zmniejszenie liczby napadów. U niektórych pacjentów można opanować napady za pomocą jednego leku przeciwpadaczkowego, u innych konieczne jest podawanie dwóch lub więcej leków. Skuteczność leczenia zależy nie tylko od właściwego doboru leku, lecz także od przestrzegania dawki leku oraz pory jej przyjmowania. Niezwykle ważne jest unikanie czynników prowokujących napady padaczkowe, takich jak np. deprywacja snu, alkohol czy  migające światła. U około 30-40% pacjentów nie udaje się opanować napadów za pomocą leków przeciwpadaczkowych, mamy wówczas do czynienia z  padaczką lekooporną. W przypadku nieskuteczności leczenia farmakologicznego stosuje się leczenie operacyjne, stymulację nerwu błędnego czy dietę ketogenną.

U niektórych pacjentów można rozważyć zaprzestanie podawania leków. Decyzja ta jest zależna od wielu czynników i musi być podejmowana dla każdego chorego indywidualnie. Podstawowym jednak kryterium jest 3-5-letni okres bez napadów. Taką decyzję zawsze podejmuje neurolog na podstawie rodzaju i przebiegu padaczki u danego pacjenta, wyniku badania EEG oraz badania obrazowego Największe ryzyko nawrotu napadów istnieje w ciągu 6 miesięcy po odstawieniu leków. W niektórych przypadkach podczas zmniejszania dawki leków konieczne jest kontrolowanie zapisu EEG.